نگاهی روانکاوانه به توجه‌طلبی (جستارهایی در باب توجه و جلب توجه)

ما به شیوه‌های خاص و نامتعارفی توجه و جلب توجه می‌کنیم. به هر چیز و هر کسی توجه نمی‌کنیم؛ مشتاق هر کسی نیستیم؛ فقط افراد، تصاویر، چیزها، نقش و نگارها، ریتم‌ها و واژه‌های خاصی هستند که ما را تحت‌تاثیر قرار می‌دهند؛ در واقع به گفته شوستر، نکته حیرت‌انگیز رفتار گزینشی و انسجام شخصیتی ما هرچند در خفاست. گویی چنانچه امکانش را داشتیم همه چیز را درباره خود به هم متصل می‌ساختیم. به هر حال این همان رگه‌های دیوانگی ماست که از طریق چیزهایی که- چه آگاهانه و چه ناخودآگاه- به آنها توجه می‌کنیم و توجه‌مان را جلب می‌کنند سبک و شخصیتمان و این خود مرکبمان را شکل می‌دهد. ما هم با اطمینان گنجینه چیزهایی را که توجهمان را جلب می‌کنند یا همان رگه‌های اعتیادمان (همان چیزهایی که به توجه به آنها معتاد یا غرق آنها می‌شویم) را با ناآگاهی بنیادینمان درباره نحوه شکل گرفتن شخصیتمان محدود می‌کنیم. در این صورت باید بیندیشیم چرا باید کسی را به توجه‌طلبی متهم کنیم. توجه‌طلبی یکی از بهترین کارهایی است که انجام می‌دهیم، حتی اگر بدترین راه‌ها را برای انجام آن انتخاب کنیم. به بیان ساده‌تر می‌توان گفت چنین راه‌هایی به معنای خواستن چیزی هستند که نمی‌دانیم چیست. و نیز نوعی معاشرت محسوب می‌شود، نوعی درخواست کمک از دیگران برای رسیدن به خواسته خود.